انگلستان و آمریکا یادگیری سازش با یکدیگر 1914-1865

انگلیسی های قرن نوزدهم نگاهشان به آمریکا، بعنوان بخشی از انگلستان بود. آنها آمریکا را نوعی از کشور خود، انگلستان می‌دیدند. طبق گفته نویسنده اهل بوستون، جیمز راسل لوول، در سال 1869، برای انگلیسی ها، آمریکایی ها یک نوع آدم های بدرد نخور بودند، یک نوع انگلیسی هایی بودند که از انگلستان اخراج شده بودند که به ناچاری ساکن سرزمینی جدید مجبور بودند بشوند، که آمریکا نامیده می شود.¹ انگلیسی ها آمریکایی ها را یک سری آدم های پایین و تحقیر شده تلقی می کردند. از طرف دیگر آمریکایی ها تفاوتها را بین خودشان و انگلیسی ها بزرگتر جلوه می دادند. به گفته آسکار وایلد نویسنده، در سال 1893 به طریق مسخره آمیزی، “جوانهای آمریکا پس از سیصد سال قدیمی ترین سنت آنها می باشد”.² واقعیت در مابین قرار دارد. آمریکا هویت خود را بعنوان یک کشور جدید عنوان نمود، چیزی کاملا متفاوت با بریتانیا. این بنا را آمریکا کاملا عمدا، هوشیارانه، و قاطعانه نهاد کرد، مانند شورش یک کودک در مقابل پدر و مادرش. گرچه ایالات متحده آمریکا همینطور که قرن نوزدهم رو به جلو می رفت خصوصیات مجزا و متمایزی را بخود شکل داد – دمکراتیک، مخلوطی از اقلیت قومیتی، با یک دولت مرکزی ضعیف – ولی هنوز دارای شباهت هایی نسبت به کشور مادر داشت. آمریکا شباهت های بیشتری نسبت به بریتانیا داشت، تا