بریتانیا و آمریکا تلاش جهت استقلال 1805-1620
شورای شهر را به خود پاسخگو نماید. ساختار سیاسی خشک غیرقابل انعطاف زمین داران اشرافی، و دولت سلطنتی که زندگی شهری را زیر نظر به اصطلاح داشته باشد در آنجا مشاهده نمی شد. در نتیجه، بعضی از مستعمره گرایان ثروتمندتر، و قدرتمندتر از بقیه شدند، در مستعمرات جنوبی مانند ویرجینیا یک سری خان‌های زمین‌دار شکل گرفتند، و در بنادری مانند بستون و نیویورک طبقات ثروتمند تجار و وکلای دادگستری شکل گرفتند. اما شکل و شمایل زندگی در تمام مستعمرات، با اینکه از روش انگلیسی تقلید می‌گردید، آزادتر بود، با چارچوب کمتر نسبت به آنچه در انگلستان بود. سیاستها هم به شکل انگلیسی بودند، اما در عمل نسبت و با مقایسه با انگلستان متفاوت صورت می گرفتند. قوانین اساسی مستعمرات بر اساس سنتهای سیستم دولت نمایندگی در انگلستان بودند، که از دست شاه در طی نسل‌های گذشته به دست آمده بود، بخصوص در زمان جنگ داخلی انگلستان در دهه 1640 میلادی. هر مستعمره خودمختار بود، و نهایتاً وفادار به پادشاه بود. معمولا فرماندار نماینده پادشاه بود، همراه با یک شورای منصوبی و یک مجمع منتخب، مانند دو مجلس پارلمان بریتانیا. همین طوری که مجامع منتخب دارای قدرت بیشتر می‌شدند در بین مستعمرات، خود را مانند سرمشق بریتانیای خود توجیه می‌ساختند. مجمع منتخب ماساچوست در دهه 1760 به فرماندار خود خاطرنشان ساخت، که “این مجمع در این استان دارای همان حقوقی می باشد مجلس عوام بریتانیا دارا می باشد.”2
Related Posts:
Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41