بریتانیا و آمریکا تلاش جهت استقلال 1805-1620

در سال ۱۷۷۵، کمتر از دو قرن بعد از اینکه اولین ساکنین مهاجر در آمریکا مستقر شدند، دو میلیون و نیم نفر در هجده مستعمره  بریتانیایی زندگی می‌کردند، که حالا می‌شد یک مسافتی به اندازه ۱۶۰۰ مایل در طول ساحل خاک آمریکا با مرز اقیانوس اطلس، از خلیج فاندی گرفته تا باطلاقهای فلوریدا، و سپس حرکت به طرف داخل خاک آمریکا. جمعیت مستعمرات به یک سوم اندازه انگلیس و ولز رسیده بود. حالا دیگر ریشه استقلال در آمریکا شکل گرفته است. مستعمره ای های آمریکایی نسبت به انگلستان آزادتر و دارای خصوصیات متنوع تر بودند و تعداد و ثروتشان در حال افزایش می بود، و این روند مرتب رو به افزایش بود. اما هنوز خود را انگلیسی می‌دانستند. آنها هیچ احساس مشترک هویتی به عنوان آمریکایی نسبت به یکدیگر نمی‌کردند. انتظاراتشان بسیار محدود و محلی بودند، و ارتباطات ضعیف بود. وفاداری آنها صرفا نسبت به آن مجموعه کوچکی که در آن زندگی می کردند بود، رقابتهای شدیدی بین تک تک مستعمرات بود. مستعمرات در نیوانگلند، مانند ماساچوستس، و کانکتیکات که تحت نفوذ میراث پییوریتانیزم  و خودمختاری محلی خود قرار گرفته بودند، از لحاظ خصوصیاتی متفاوت بودند  نسبت به مستعمرات جنوبی مانند ویرجینیا و کارولینای جنوبی، مناطقی که قدرت کلیسای انگلیکان  و زمینداران بزرگ، یا کشاورزان عمده، اصولاً حاکم بودند. اما در نهایت، نقش اقتدار پادشاه بریتانیا بود که جهت جلوگیری از فروپاشی امورات بسیار پررنگ می شد. نهایتاً همگی به آن طرف اقیانوس اطلس ارزش‌ها و هویت‌ها می‌نگریستند. حضور بریتانیا نهایتاً همه چیز را به هم متصل می‌کرد و از فروپاشیدگی جلوگیری می‌کرد، علیرغم تکامل تفاوتهایی که در مستعمرات داشت شکل می گرفت.

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41