ایالات متحده آمریکا و انگلستان پس از جنگ جهانی اول- پیروزی بدون صلح 1920-1917

خصومت به طور الزامی بشوند. اما از نظر ویلسون این تعهد اجباری اتوماتیک که در بند دهم قانون اساسی جامعه ملل ذکر شده بود بسیار مهم به شمار می‌رفت. کابینه بریتانیا با بی‌میلی خواسته ایده آالیستی که آنها باور داشتند در طرح ویلسون بود را پذیرفتند. به نظر اینطور می‌رسید که موافقت با ویلسون از طرف بریتانیا بهایی بود که بریتانیا باید می‌پرداخت به ویلسون، رئیس جمهور آمریکا برای کارهایی که بریتانیایی‌ها در کنفرانس صلح برایشان حیاتی بود و خواستار بودند. بریتانیا در کنفرانس صلح خواهان همکاری ویلسون بود برای موضوعاتی که برای بریتانیا حیاتی بودند، در نتیجه بریتانیا مجبور به راه آمدن با خواسته های ویلسون بود. طبق گفته نخست وزیر استرالیا، بیلی هیوز، “جامعه ملل را بدهید به او [منظور ویلسون، رییس جمهور آمریکا بود] او هم [باز منظور ویلسون بود] هرچه هست را به ما خواهد داد.”^۲۴
خود ویلسون، عهدنامه جامعه ملل را روز سنت والنتیایی به نشست کامل کنفرانس صلح ارائه داد (روز چهاردهم فوریه 1919)، و در نتیجه در نظر خود پیروز بیرون آمد. بلافاصله پاریس را به قصد ایالات متحده آمریکا ترک کرد که به امورات اصلی و فوری در آمریکا برسد. بر سر خلاصه جامعه ملل توافق حالا حاصل شده بود، اما شرط و شرایط صلح می‌بایست تصمیم گرفته شود که به آلمان تحمیل گردد، و این هنوز کار ناتمام بود.
برگشت ویلسون به واشنگتن به وضوح نشانگر آن بود که وی ر رابطه با نگرانی‌های کنگره آمریکا اشتباه کرده بوده است. به عبارت دیگر طبق قانون اساسی آمریکا هر نوع قرارداد بین‌المللی باید موافقت دو سوم ثنا را داشته باشد، و در انتخابات میان دوره سال

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32