ایالات متحده آمریکا و انگلستان پس از جنگ جهانی اول- پیروزی بدون صلح 1920-1917

شهردار و چند تن از مقامات را از کار برکنار نمود. صحبت از آتش زدن نیو آلم شد، و چند تن از افراد پیشرو آمریکایی-آلمانی تبار مورد تهدید مرگ قرار گرفتند. بانک های محلی از دید خود وظیفه وطن پرستی خود را بجا می آوردند، و تاکید داشتند که آمریکایی های آلمانی تبار باید سرمایه گذاری در وام های جنگ دولت ایالات متحده بکنند، بنام “لیبرتی باندز” یا بورس های آزادی، حتی اگر شده برای انجام آن قرض کنند. اسم آنهایی که این کار را قبول نمی کردند افشا گردید، و مردم مزرعه و خانه های آنها را با رنگ پاشیدن زرد رنگ کردند.^۲
حتی رییس جمهور موضع سرسختانه بخود گرفت. در تابستان 1917 او آمریکایی-آلمانی تبارهایی که طرف آلمان را گرفته بودند سرزنش کرد، و گفت که آن دسته از آمریکایی-آلمانی ها دارند به نمایندگی از کایزر آلمان در آمریکا فعالیت می کنند. وودرو ویلسون محتاط تر شد راجع به آنکه بطور یکجانبه وارد مذاکرات صلحی نشود، و مخالف خود را راجع به مذاکره صلح به لیبرالهای بریتانیایی و آمریکایی نشان داد، وی سعی کرد که موضع دوستانه نسبت به این لیبرالها همزمان داشته باشد که فکر نکنند که وودرو ویلسون آنها را کنار گذاشته است. حالا هدف رییس جمهور صلح از طریق پیروزی بود، نه “صلح بدون پیروزی” چیزی که وی چند ماه قبل خواهان آن شده بود. ولی ویلسون هنوز مشخص بود برایش که نهایتا چه نوع صلح را می خواهد.
اعلان جنگ آمریکا به آلمان به این معنی بود که آمریکا با بریتانیا همکاری خواهد کرد اما نه آنکه امضاء اتحاد بکند، ویلسون به ای. جی. بلفور وزیر امور خارجه بریتانیا در

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32