ایالات متحده آمریکا و انگلستان پس از جنگ جهانی اول- پیروزی بدون صلح 1920-1917

هرشی، ما دنبال آنها می دویدم که به ما سنت بدهند، هرچه که می شد، فکر می کردیم کابوی هستند، فکر نمی کردیم که آنها برای جنگیدن آمده بودند،”^۶ حرفهای یکی از بچه های آن زمان در لیورپول بود که حالا در سن نود سالگی می باشد.
آمریکایی ها عازم فرانسه بودند. سریع از درون بریتانیا عبور می کردند، از طریق لیورپول، به طرف بندر ساتمتون. آمریکایی ها از صحنه هایی که در بریتانیا می دیدند تعجب می کردند: “ساختمان ها قدیمی تر از ساختمان های آمریکا بودند، بچه ها در حالت قحطی بسر می بردند، چون بطور افزاینده ای کمبود غذا بود، کشوری که فاقد مردان جوان در شهرها بود، چون همه رفته بودند به جنگ.”^۷
رهبران بریتانیا خواستار حرکت و عمل بودند. در دریا و در خشکی خواهان حمایت بودند، اما آمریکایی ها مصمم بودند که اگر قرار است بجنگند، در چارچوب شرایط خودشان باشد، و به طریقی که خود صلاح می دیدند، و در زمانی که خودشان معین می‌کردند. دریاسالار ویلیام بنسون، رئیس عملیات نیروی دریایی آمریکا، خواهان آن بود که ناوگان خود را در آب‌های آمریکا نگه دارد به عنوان دفاع در مقابل حمله قایق‌های یو. نیاز به تعلیمات بیشتری بود، و بنسون همچنین نگران آن بود که بریتانیا ممکن بود شکست بخورد، و آمریکا مجبور شود به تنهایی با آلمان بجنگد. وی خیلی نسبت به بریتانیایی‌ها مشکوک بود. بنا به گفته دریاسالار ویلیام سیمز، که در آوریل ۱۹۱۷ به لندن فرستاده شده بود که با نیروی دریایی بریتانیا هماهنگی ایجاد نماید. گفته‌های آخرین بنسون به او این جملات بودند: “نگذار که بریتانیایی‌ها جلوی چشم تو را ببندند. شرایط آنها به ما ربطی ندارد، بگذار خودشان

Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32