مناسبات انگلستان با شورای همکاری خلیج فارس (با تأکید بر مسایل ایران)
روابط انگلستان با شورای همکاری خلیج فارس در قرن 21 با تأکید بر مسایل ایران:
شورای همکاری خلیج فارس با منابع بسیار عظیم نفت خود یکی از مراکز اصلی منافع انگلستان در قرن بیست و یکم بشمار می رود. همانطور که در این گزارش ذکر شد، آمریکا از اواسط قرن بیستم به حوزه نفوذ انگلستان در خلیج فارس وارد شده است. در نتیجه از اواسط قرن بیستم تا امروز منافع انگلستان در خلیج فارس در تعارض با منافع ایالات متحده قرار گرفته است.
این گزارش از سیاست انگلستان در آغاز قرن بیست و یکم، نشان می دهد که این کشور چگونه منافع ملی خود را در شورای همکاری خلیج فارس بر تأکید بر مسایل ایران، در مقابل قدرت روزافزون ایالات متحده حفظ می نماید.
روابط انگلستان با شورای همکاری خلیج فارس در قرن بیست و یکم همچنان در چارچوب و براساس سیاست انگلستان در خلیج فارس، یا ادامه سیاست “روابط خاص” بین انگلستان و آمریکا، اعمال می شود. سیاست کوتاه آمدن، در مقابل ایالات متحده و دادن نقش پیشرو و پذیرفتن نقش رهبری آمریکا در خلیج فارس بنیاد سیاست های انگلستان را تشکیل می دهد.
شورای همکاری خلیج فارس از کشورهای کویت، عربستان و سعودی، امارات متحده عربی، بحرین، قطر و عمان، یعنی 6 کشور تولیدکننده نفت شبه جزیره عربستان تشکیل شده وشکل یابی آن به سال های دهه 1970 میلادی برمی گردد. در آن زمان که فکر تشکیل چنین شورایی به وجود آمد، ایران هم خواستار عضویت در آن بود. از آنجایی که این بحث مربوط به اوایل دهه 1970 میلادی است و رژیم پهلوی در ایران در مصدر کار بود، ایران با مخالفت دولت عراق و رژیم های عربی شبه جزیره عربستان که نسبت به شاه بدبین بودند مواجه شد. به دنبال روبه رو شدن با درخواست ایران جهت عضویت در چنین شورایی و بی میلی کشورهای شبه جزیره عربستان نسبت به عضویت ایران در آن، شورای همکاری خلیج فارس هرگز تشکیل نگردید. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و از بین رفتن اساس قدرت ایالات متحده در منطقه و احساس خطر و ناامنی حکام منطقه خلیج فارس نسبت به آینده رژیم های خود در مقابل گسترش انقلاب اسلامی[simple_tooltip content= ‘Ibid. ‘][ 9 ][/simple_tooltip]، تشکیل این شورا بار دیگر مورد توجه جدی قرار گرفت. در همین جهت در فوریه 1980 پس از تشکیل سومین کنفرانس سران کشورهای اسلامی در عربستان سعودی، رهبران شش کشور حوزه خلیج فارس، در حاشیه کنفرانس یک اجلاس غیر رسمی تشکیل دادند. دستور کار این اجلاس بررسی موضوع همکاری بین کشورهای منطقه بود.[simple_tooltip content= ‘PRO, London, CAB 129/84 cp (57)5th January, 1957. ‘][ 10 ][/simple_tooltip] نتیجه اقدامات و مذاکرات سرانجام منجر به تشکیل شورای همکاری خلیج فارس در تاریخ 22 مارس 1980 گردید.
یک سال پس از تشکیل شورای همکاری خلیج فارس در سال 1981، در دومین نشست سران آن شورا، که بدنبال آن اجلاسیه وزرای دفاع و رؤسای ستاد ارتش تشکیل شد، تصمیم به ایجاد یک سیستم دفاعی هوایی متمرکز و افزایش نیروهای مسلح کشورهای عضو و ایجاد یک فرماندهی مشترک نظامی گرفته شد، در پی آن تصمیم طرح “سپر صلح” به همه کشورهای عضو اعلام شد.[simple_tooltip content= ‘ضمیمه سیاسی اطلاعات، 9/11/1364. ‘][ 11 ][/simple_tooltip] با انجام مانورهای متعدد نام “سپر صلح” به “سپر شبه جزیره” تغییر یافت و مقدمات اتخاذ استراتژی مشترک و ایجاد یک پیمان نظامی گسترده و استراتژیک پدید آمد.
مهمترین فعالیت و اقدام شورای همکاری خلیج فارس پس از تأسیس، سازماندهی نظامی و تجهیز، تسلیحاتی ارتش های اعضای شورا می باشد، تا بتواند در مقابل تجاوز و تهدید از بیرون ایستادگی کند.
