نخبگان سياسی بریتانیا، ایران یک سرمایه استراتژیک حیاتی و خلیج فارس: یک عصر جدید؟

نخبگان سياسی بریتانیا، ایران یک سرمایه استراتژیک حیاتی و خلیج فارس: یک عصر جدید؟

تصمیم گیرندگان امپراطوری در لندن بعد از جنگ جهان یدوم، وارد یك روند پرشتاب و منظم اعطای استقلال كامل به تمام ملل امپراطوری شدند كه با هندوستان در سال 1947 شروع شد و تا سال 1963 این روند كاملاً تكمیل گردید. اما، مستعمرات قدیم مورد تشویق قرار گرفتند از طرف بریتانیا كه روابط قدیم را حفظ نمایند بخصوص در زمان و شرایط خطرناكی كه جهان به سرعت در حال تحول می باشد. متقاعد ساختن نخبگان سیاسی بریتانیا باعث شد كه اكثر مستعمرات قدیمی قبول كنند كه روابط تاریخی با بریتانیا ارزش نگه داشتن دارد. تصمیم حفظ روابط نزدیك با بریتانیا در چارچوب ادغام در بازار مشترك المنافع بریتانیا بود كه اعضای آن تا آن زمان فقط مستعمرات سفیدپوست بودند. ادغام ملل تازه استقلال یافته (مستعمرات سابق) در آفریقا و آسیا بعد از 1945، در بازار مشترك المنافع بریتانیا باعث بوجود آمدن این نهاد چند نژادی به نام بازار مشترك المنافع جدید یا صرفاً بازار مشترك المنافع شد.

حفظ روابط تاریخی توسط مستعمرات سابق با بریتانیا یكی از پیروزیهای دولت كارگری 51- 1945 بود و به اضافه و بیشتر از آن یكی از دست آوردهای اِرنِست بِوین، وزیر امور خارجه دولت كارگری بریتانیا بود. در سال 1950 در خلال اولین گردهم آئی وزرای خارجه بازار مشترك المنافع بریتانیا در پایتخت سیلان (سریلانكای فعلی) شهر كلمبو، اِرنٍست بوین، یكی از بزرگترین حمایت كنندگان قدرت امپراطوری بریتانیا توانست بین سوسیالیزم و ضدمستعمره گرائی حزب كارگر بریتانیا با ملی گرائی و حس امپراطوری هماهنگی ایجاد نماید، و آن از طریق مفهوم و واقعیت بازار مشترك المنافع بود. بوین همیشه بر این باور بود كه امپراطوری باعث آوردن خوشبختی به مستعمرات می گردد، بنابراین وی در سال 1950 میلادی در كلمبو، پایتخت سریلانكای فعلی، اعتقاد و تعهد خود را تبدیل به عمل نمود و آن از طریق ایجاد و تحقق موفقیت آمیز طرح كلمبو بود. بهتر ساختن شرایط اقتصادی و اجتماعی از طریق طرح كمكی بریتانیا در مستعمرات سابق امپراطوری باعث حفظ روابط امپراطوری با مستعمرات سابق شد، به وسیله ابداع بازار مشترك المنافع مدرن و مزایای متقابل مادی آن كمی در پی داشت. این طرح از جذابیت خاصی برخوردار بود و باعث ایجاد انگیزه در مستعمرات سابق بریتانیا می شد، زیرا تأثیر آن برآوردن نیازهای فعلی آنها بود، و همزمان كارهای گذشته بریتانیا در مستعمرات را هم تأیید می كرد.

بیست سال بعد از آن طرح كه گذشت برای مثال، كمكهای بریتانیا به مستعمرات سابق رسید به حدود پانصد میلیون پوند، كه بیشترین آن رفت به ارتباطات (راه- جاده- تلفن- تلگراف- كشتیرانی و غیره)، آموزش و پرورش و توسعه های كشاورزی (هفتاد و شش میلیون پوند، هفتاد و دو میلیون پوند و ششصد میلیون پوند، به ترتیب برای ارتباطات، آموزش و پرورش و توسعه های كشاورزی). یك سری وظایف جهت كمك طراحی گشتند، مانند جاده سازی در نیجریه، ایجاد مسكن در كنیا، ساختن فرودگاه در هند غربی، در جزایر كارائیب، ساختن پایتخت جدید در هندوراس بریتانیا. این شاخص سرمایه گذاری در خوش نیتی سیاسی و اقتصادی بود. ولی البته در چارچوب شرایطی بود كه هر جائی كه روابط نزدیك تر بود این سیاست به عمل تبدیل می گشت تا صرفاً حساب و كتاب اقتصادی) به خاطر شیوه ای كه نخبگان سیاسی بریتانیا پایان امپراطوری و روند استقلال دادن را پیاده كرده بودند. بین تمام اعضاء بازار مشترك المنافع یك ارتباط ادامه دار فرهنگی كه بر روی بریتانیا متمركز شده است وجود دارد كه بسیار قوی می باشد- و آن استفاده از زبان انگلیسی است. در دهه 1960 میلادی تقریباً سیصد میلیون نفر انگلیسی را به عنوان زبان مادری صحبت می كردند و ششصد میلیون نفر انگلیسی را می توانستند مورد استفاده قرار دهند و درك می كردند. انگلیسی یك زبان جهانی شده است، در تجارت، دیپلماسی، علم، هوانوردی، ورزش و دانشگاهها، به طور مداوم مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین به خاطر برخاستن ایالات متحده به عنوان یك قدرت اصلی به اهمیت انگلیسی افزوده شده است. همچنین انگلیسی نفوذ هر چه بیشتر و روزافزونی در مطبوعات، رسانه های گروهی، و سینما پیدا كرده است.

This is a unique website which will require a more modern browser to work!

Please upgrade today!